Filmy folklor, muzyka

Bart Millard wychowuje się bez matki. Skonfliktowany z despotycznym ojcem, szuka pocieszenia w modlitwie, muzyce i świecie wyobraźni. Lata później, jako nastolatek, Bart postanawia zająć się sportem, wierząc, że w ten sposób odbuduje swoje relacje z rodzicem. Niestety, ciężka kontuzja przekreśla marzenia o futbolowej karierze i chłopak zostaje zmuszony do zmiany planów. Z pomocą przychodzi mu jedna z nauczycielek, która dostrzega w Millardzie nieodkryty talent muzyczny. Zachęcany przez swoją dziewczynę – Shannon, Bart postanawia dołączyć do lokalnego zespołu, zostając ich wokalistą. Grupa przyjmuje nazwę MercyMe i wyrusza w trasę po Ameryce. Niestety, pierwsze koncerty nie zwiastują niczego wielkiego. Sceptyczni wobec zespołu są zarówno widzowie, jak i krytycy. Wszystko zmienia się po jednym z występów... Bart, który właśnie dowiedział się o chorobie ojca i poważnie rozważa odejście z zespołu, siada samotnie z gitarą i zaczyna komponować. Wspominając wszystko, co przydarzyło mu się w życiu, przelewa uczucia i słowa na papier. Z dawnych emocji i niespełnionych nadziei wyłania się legenda „I Can Only Imagine”.

Ignacio Carrillo przemierzył wzdłuż i wszerz całą północną Kolumbię, większość jej wiosek i krain, jako wędrowny muzyk. Grając na akordeonie - jak mówią: instrumencie przeklętym przez diabła - przeżył młodość, aby w końcu znaleźć żonę i rozpocząć tradycyjne życie. Los nie był dla niego łaskawy - małżonka nagle umarła. Carrillo postanawia wyruszyć w ostatnią podróż, by oddać instrument swemu dawnemu nauczycielowi. W czasie podroży spotyka Fermína, młodzieńca, który marzy o zostaniu "juglar" jak Ignacio. Zmęczony samotnością muzyk przyjmuje towarzystwo chłopca i razem ruszają w podróż przez kraj.

Reżyser zabiera widzów do serca argentyńskiej muzyki. Twórca staje z kamerą w miejscu, gdzie przecinają się szlaki przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Tradycyjne ludowe melodie mieszają się z muzyką popularną, a artyści zastanawiają się, jaka jest przyszłość tej sztuki. W "Argentynie" pojawiają się najważniejsze zespoły i artyści tamtejszej sceny. Ich taniec, śpiew i debaty tworzą fascynujący spektakl. Bohaterowie poruszają się wśród luster, które pozwalają przyjrzeć się, jak dopracowane i przemyślane są ich ruchy. Tu nie ma przypadkowego gestu, ani fałszywej nuty. Wrażliwość reżysera pozwala wydobyć z argentyńskiej kultury jej esencję: żywiołowość, dynamikę, emocjonalność, gorącą krew, a także erotyzm i magnetyzm.

Świniopas Triša (Ivan Palúch) - poczciwy, acz nie za mądry - wstawił się za poniewieraną niedojdą Gocą (Eva Ras). W odwecie karczmarz Joška (Mija Aleksic), miejscowy prowodyr, jeszcze bardziej sobie na nim używa, aż wreszcie dla kawału spija go i żeni z nieszczęsną dziewczyną, którą wykorzystywała cała okolica. Sytuację komplikuje nauczycielka z miasta, która wykorzystuje Trišę do niewolniczej pracy, a w nocy zaciąga go do łóżka. Mężczyzna zakochuje się, lecz nagle zjawi się konkurent pilot Mile (Dragomir Bojanic-Gidra). Wkrótce dochodzi do zbrodni.

Marigo, muzyk bez grosza przy duszy kupuje bilet na loterię, który przykleja do drzwi pod plakatem. Ma nadzieję, że w końcu odzyska swój instrument od irytującej gospodyni, która zabrała mu go za niepłacenie czynszu. Bilet wygrywa, a nasz bohater rozpoczyna wstrząsającą odyseję w całym swoim mieście, niosąc przez cały czas drzwi na ramieniu, bo kupon nie chce się odkleić.

Rok 1787. Ponieważ zabił w pojedynku przyjaciela króla Ludwika XVI, Jean-François de la Plaine (Bernard Giraudeau), zostaje zesłany do Cap Saint-Louis, maleńkiej afrykańskiej kolonii, której zostaje gubernatorem. Raczej wolnomyśliciel, poddaje się swojemu losowi, próbując złagodzić swoją samotność grając na klawesynie. Daleko stąd, we Francji, wybuchła rewolucja. Odkrywa wiele aspektów Afryki i niewolnictwa, miłość młodej Amélie (Aissatou Sow) (młodej niewolnicy, która została mu ofiarowana) i bogactwo kolonii.

Duch nauczyciela muzyki opiekuje się młodym mechanikiem, który posiada talent muzyczny.